Specifiek (deel 8)

HOOGSTRATEN V.V. – 85 JAAR JONG

1936 * 18 MAART * 2021

*****

LA REMONTADA

*****

Het nieuwe seizoen 2002-‘03 in Vierde Nationale ging van start met een fel vernieuwde en verjongde spelersgroep die met Eddy Van de Ven en Rob Brosens een vertrouwde trainersstaf kreeg. De teleurstellende resultaten in de oefenwedstrijden en de vroege uitschakeling in de Beker van België – verlies bij vierdeklasser Sint-Eloois-Winkel – deden velen zich vragen stellen bij het ‘nieuwe’ H.V.V. Met de aanwezigheid van ploegen als Turnhout, Zwarte Leeuw en Wuustwezel, kon rood-wit zich opmaken voor een aantal mooie affiches. Zo moeizaam het in de voorbereiding ging, zo vlot liep het in de competitie. Een sterke eerste periode en een puik vervolg tot de jaarwisseling bezorgden H.V.V. – tot veler verrassing – de titel van herfstkampioen. De ambitie – een plaats in de linker kolom – mocht bijgesteld worden. Een niet onlogische terugval kostte de Rooikens de tweede plaats, maar met hun derde stek in de eindrangschikking hadden ze bestuur en supporters een aangenaam en geslaagd seizoen bezorgd, bekroond met een eindrondeticket. In de nacompetitie werden ze door het ambitieuze Seraing met 1-2 uitgeschakeld, waardoor een mogelijke promotie werd gemist. Ondertussen was de club, o.l.v. Karl Lanslots en schoonzoon Stef Van Erck, al maanden bezig met de realisatie van een nieuwe Hoogstraatse voetbaltempel vlak bij het jeugdcomplex van H.V.V. op het Seminarie. De derby tegen Zwarte Leeuw op 27 april 2003 – door de rood-witten gewonnen met 2-0 – was meteen de allerlaatste wedstrijd op de vertrouwde Thijsakker.

De volgende dag werd met de ontmanteling van het stadion begonnen en met vereende krachten van vele H.V.V.-medewerkers en -sympathisanten werd de maanden nadien een volledig nieuwe voetbalaccommodatie opgericht… H.V.V. leefde feller dan ooit, het nieuwe seizoen kon niet snel genoeg beginnen.   

Het trainersduo bleef op post voor de competitie 2003-‘04, maar Eddy en Rob zagen hun succesvolle ploeg van het jaar voordien weer fel gewijzigd. Terwijl de sportieve voorbereiding voor het nieuwe seizoen op gang werd getrapt, bereikten de werken aan het nieuwe stadion hun eindfase.

Alles werd in het werk gesteld om de nakende competitie aan te vatten in het mooie complex, dat de ambities van de club uitstraalde. De eerste bekerwedstrijd van de Rooikens leverde een forse 1-7 op bij Oppuurs, actief in tweede provinciale. De volgende ronde werd een eerste echte test en kwam te vroeg voor H.V.V. Recent kampioen Turnhout kende geen genade en schakelde de rood-witten uit met 4-1. Op 3 september 2003 floot scheidsrechter Paul Allaerts de galawedstrijd op gang tussen Hoogstraten V.V. en eersteklasser V.C. Westerlo en zo was de officiële ingebruikname van het nieuwe stadion een feit. Voor een massa sympathisanten en supporters ontfermde Gert Verheyen zich over de aftrap en dirigeerde Jan ‘Caje’ Ceulemans zijn ploeg Westerlo naar een riante, maar overdreven 2-6-zege. Bij Hoogstraten kregen bijna alle spelers hun eerste speelminuten op de nieuwe grasmat.

Enkele dagen later volgde de eerste officiële thuismatch van de nog jonge competitie tegen Leopoldsburg. Het werd een spektakelstuk, waarbij H.V.V. een 0-3-achterstand wegwerkte. Met 2 op 9 was het seizoen in mineur gestart, maar de Rooikens zetten met een mooie reeks van 18 op 21 orde op zaken. Intussen, meer bepaald op 13 september, had Hans Peeters met een late gelijkmaker op het terrein van Diest voor het 1.750^ste competitiedoelpunt van H.V.V. gezorgd sinds 1964 en dus in Nationale welteverstaan. Tijdens de tweede periode zakte H.V.V. wat weg en zou een desastreus seizoeneinde meemaken. Door de vroege puntenwinst eindigden de Rooikens, als beste Kempische ploeg in de reeks, op een 7^de plaats, ver voor de Leeuwen. Meerhout kon zich via barragematchen voor het behoud redden, terwijl Witgoor Dessel, Wuustwezel en Lille naar eerste provinciale zakten. Jammer, want daarmee verdwenen leuke streekderby’s voor het volgende seizoen.  

Tijdens het tussenseizoen had de sportieve cel van de club de handen vol met de transferactiviteiten. Vele spelers verlieten de club om hun voetbalgeluk elders te beproeven, terwijl Marc Janssens als nieuwe trainer aangesteld werd en talrijke aangeworven spelers hun opwachting maakten bij rood-wit. De vriendschappelijke wedstrijden dienden vooral om een nieuwe ploeg te vormen. Die was er nog niet toen H.V.V. voor de Beker van België moest aantreden tegen Belgica Edegem: 1-1 en uitgeschakeld na strafschoppen. Jammer, want daardoor liep de ploeg een mogelijke affiche mis tegen tweedeklasser Antwerp. De Rooikens begonnen in de reeks, waarin alleen de buren uit Rijkevorsel voor een leuke derby zorgden, met een geruststellende 11 op 15. H.V.V. hield dat ritme echter niet vol, maar stond bij de winterstop met 21 punten wel veilig in de linkerkolom. Helaas, helaas,… door het faillissement van reeksgenoot S.K. Hoboken werden alle wedstrijden van die club als ‘niet gespeeld’ beschouwd en werden hun uitslagen geschrapt. De Rooikens hadden thuis met 3-0 gewonnen – doelpunten van Gino Swaegers, Christoph Kenens en Lieven Bosmans – en in Hoboken 3-3 gelijk gespeeld – 2 doelpunten van Christoph Kenens en 1 van Roel Veldeman. Door deze bondsbeslissing kreeg H.V.V. een aftrek van 4 punten, waardoor de situatie plotseling veel minder rooskleurig werd. De druk op trainer en spelers nam na de hervatting in januari toe; punten pakken…, het werd “van moeten” en toen dat niet lukte, greep het bestuur in. René Van Gorp, ontslagen bij Zwarte Leeuw, kende H.V.V., kende de reeks en nam het roer over van trainer Janssens. Met 4 zeges op rij stevende de ‘operatie redding’ af op een succes. Eén van die zeges, 3-0 op 19 maart tegen Verbr. Meldert, was meteen de 500^ste officiële overwinning van de Rooikens in Nationale. H.V.V. eindigde in het midden van de rangschikking met in z’n zog de buren uit Rijkevorsel.

Ook in de aanloop naar seizoen 2005-2006 liep de trend door: het was weer een komen en gaan van spelers. Voor geen enkel clubbestuur een ideaal scenario en voor de trainer was het bijzonder jammer dat hij niet kan voortbouwen op de ploeg van het seizoen voordien. Het jaarlijkse ritme van trainingen en vriendschappelijke wedstrijden in juli en augustus leidde naar een eerste echte test in de Beker van België. De ruime 6-0 tegen derdeprovincialer Maccabi was dan wel geen waardemeter, de overwinning gaf wel vertrouwen. De uitzege, in de volgende ronde, op Itegem – tweede provinciale – leverde een eerste serieuze en geslaagde test op. H.V.V. trof Diegem Sport, actief in Derde Nationale, speelde 0-0 maar werd met de strafschoppen (4-5) uitgeschakeld. De competitie startte en rood-wit kwam verrassend snel in een neerwaartse spiraal terecht. Langdurig gekwetste spelers en een overlast aan rode kaarten en schorsingen deden de Rooikens de das om: een troosteloze laatste plaats na de eerste periode met amper 4 punten! Het doembeeld van provinciaal voetbal daagde op en het bestuur van H.V.V. greep in door andermaal een trainerswissel door te voeren. Yves Van Borm, het seizoen voordien zeer succesvol bij Willebroek-Meerhof, dat kampioen speelde in de Hoogstraatse reeks met een ongeziene overmacht, werd na 3 wedstrijden – en 3 nederlagen – bij de Antwerpenaars ontslagen en zag de kans schoon om met zijn kwaliteiten H.V.V. voor degradatie te behoeden. De verdediging werd op punt gezet, de aanval werd versterkt. Iedereen besefte dat het moeilijk zou blijven tot het einde en dat de rangschikking niet alleen van de eigen resultaten zou afhangen. H.V.V. vermeed een rechtstreekse degradatieplaats ten koste van debuterende streekgenoot Lichtaart, omdat rood-wit één wedstrijd meer had gewonnen. De 13^de plaats leverde de belangrijkste wedstrijd van het seizoen op: de zege (3-1) tegen Eendracht Aalter behoedde H.V.V. voor degradatie en provinciaal voetbal…

Yves Van Borm, de redder in nood van een zwalpend en haast verzuipend H.V.V., had het vertrouwen van het bestuur gewonnen. Jammer genoeg moest hij alweer een geheel nieuwe ploeg opbouwen, wegens de vele vertrekkers en de vele nieuwkomers. De zware voorbereiding leidde spijtig genoeg niet tot succes in de Beker van België, waar ploegen als Turnhout en Dessel mogelijke tegenstanders konden zijn. H.V.V. verloor immers zijn eerste wedstrijd tegen Olympic Wijgmaal met het kleinste verschil, 0-1. Ook in de competitie vond H.V.V. moeilijk zijn draai en het was pas na de winterstop dat de Rooikens echt onder stoom kwamen. Niet dat de eerste en de tweede periode zo slecht waren, maar de derde periode was echt af. H.V.V. raasde als een wervelwind door de competitie, de voorlijn scoorde dat het een lieve lust was. De ploeg pakte punten, véél punten, en… de derde periodetitel. Knap werk van de trainer en de ploeg die met 65 doelpunten de productiefste ploeg van de reeks was. De Rooikens gingen op hun flow de eindronde voor promotie in: Wielsbeke werd geklopt met duidelijke 3-0-cijfers, maar tegen het Waalse F.C. Bleid trok H.V.V. met 0-1 aan het kortste eind. Het was al een tijdje geleden dat Hoogstraten V.V. nog eens had meegedaan voor de prijzen; ze waren er echter dichtbij. Het succes van trainer Yves Van Borm was ook de buren uit Rijkevorsel, die de degradatie naar provinciale niet konden vermijden, niet ontgaan… het bestuur van H.V.V. kon op zoek naar een nieuwe trainer.

Ondanks het mooie seizoeneinde verlieten én de trainer én vele spelers de rood-witte club. Het transfercomité nam de uitdaging aan en vond in de persoon van Frank Braeckmans, als trainer gepokt en gemazeld na een lange staat van dienst bij o.a. eersteklasser S.K. Lierse en bij regiogenoot Wuustwezel, de geschikte man om verder te bouwen op de fundamenten van het afgelopen seizoen. De alweer vele vertrekkers werden zo goed mogelijk vervangen, de toekomst zou uitwijzen hoe goed. Belangrijk was wel dat de schutters van het voorbije seizoen aan boord waren gebleven. Als voorgerecht in de Beker van België mocht H.V.V. op bezoek bij reeksgenoot en burenclub Sint-Lenaarts, waar een spannende wedstrijd eindigde met 2-3 winst voor de Rooikens. Het hoofdgerecht was Temse, dat met 1-0 uitgeschakeld werd. Het dessert was echter iets te zwaar voor de Rooikens: derdeklasser Sint-Niklaas was na de 2-2 in de reguliere tijd het best bij de les bij het trappen van de strafschoppen. Maar, wat belangrijk was, H.V.V. was klaar voor een spannende competitie. De Rooikens begonnen aan de competitie 2007-2008 zoals ze de vorige geëindigd waren, met de periodetitel. Onvoorstelbaar dat H.V.V. alleen punten liet tegen de latere degradanten Bas-Oha en Overpelt V.V., terwijl ook Patro Eisden een puntje kon meepikken op het Seminarie. In de tweede periode kende de ploeg een lichte, maar niet dramatische terugval om in de derde en laatste periode de puntjes op de i te zetten. De Rooikens veroverden op een verpletterende manier de titel: Patro Eisden kon als tweede in de eindrangschikking de achterstand beperken tot 10 punten. Ook de andere cijfers van H.V.V. waren om fier over te zijn: met 70 gescoorde doelpunten de beste aanval van de reeks en met 32 tegendoelpunten de beste verdediging. De Rooikens waren helemaal klaar voor een comeback in Derde Nationale.

En, we zouden het nog bijna vergeten… op 29 maart 2008, in de thuiswedstrijd tegen Spouwen-Mopertingen, scoorde Roy Van der Linden het 2.000^ste doelpunt van H.V.V. in Nationale, goed voor de 2-0 in een wedstrijd die met 3-2 werd gewonnen.