HOOGSTRATEN V.V. – 85 JAAR JONG
1936 * 18 MAART * 2021
*****
… DOORWINTERDE VIERDEKLASSER
*****
Toen de nieuwe reeksindelingen voor het seizoen ’74-’75 bekend gemaakt werden en kort nadien de voetbalkalender verscheen, werden in vele huiskamers één datum en één wedstrijd aangestipt als ‘niet te missen’: 1 september 1974: Zwarte Leeuw – Hoogstraten V.V. … Precies 10 jaar na H.V.V. maakten de buren uit Rijkevorsel hun opwachting in vierde nationale. De voorbereiding voor de Rooikens – een gezonde mix van ervaren spelers vanuit de buurt, doorgeschoven jeugdspelers die voluit hun kans konden gaan en meerdere sympathieke ‘Hollanders’ van net over de grens – begon naar goede gewoonte midden juli. Trainer Leunen stoomde zijn elftal klaar via vriendschappelijke matchen, waarin iedereen aan de beurt kwam, maar hij kon zijn ploeg niet voorbij het Limburgse Vlijtingen loodsen in de eerste wedstrijd voor de Beker. Op de eerste speeldag van het nieuwe seizoen stond meteen de clash van de Noorderkempen geprogrammeerd. De Rijkevorselse kassier lachte zijn tanden bloot bij het zien van zovéél supporters en voetballiefhebbers rond het veld. Promovendus Zwarte Leeuw trok op het veld echter aan het kortste eind tegen de Hoogstraatse bezoekers, die met 1-3-cijfers de talrijk meegereisde supporters lieten genieten van de overwinning. Halfweg de competitie toonden H.V.V. en Zwarte Leeuw zich met 17 punten even sterk; de terugwedstrijd bevestigde met de 0-0-uitslag de tussentijdse stand. Na 30 speeldagen eindigden de Rooikens evenwel één plaats voor de Leeuwen, met één punt meer… H.V.V. was de ploeg van de Noorderkempen, Bree werd kampioen en met degradanten Fléron, Blegny en Visé werd de Waalse aanwezigheid in de reeks meteen gehalveerd.
Voor het nieuwe seizoen gaven bestuur en trainer het volle vertrouwen aan de ploeg van het jaar voordien en die onderging slechts een paar wijzigingen. In augustus wist H.V.V. in zijn bekercampagne twee Limburgse klippen te omzeilen: Wellen werd na 1-1 met de strafschoppen uitgeschakeld en reeksgenoot Opglabbeek verloor na een echte cup-triller met 3-4 van de Rooikens. In de volgende ronde werd partij gegeven aan derdeklasser Looi Sport en dat schakelde H.V.V. uit met de strafschoppen. Zwarte Leeuw mengde zich in zijn tweede seizoen in het titeldebat en behaalde 37 punten, waarvan 3 tegen de Rooikens. In Rijkevorsel werden de punten gedeeld – 0-0 –, maar op de Hoogstraatse Thijsakker pakten de Leeuwen met 0-2 de volle buit. Beverst, vorig seizoen gesneuveld op de tweede plaats, werd nu wel kampioen. Debutant en streekgenoot Gierle kon zich niet handhaven, terwijl de Rooikens de competitie afsloten op een vierde plaats na een zwak seizoeneinde.
Tijdens het tussenseizoen geen spraakmakende transfers voor H.V.V., waar trainer Leunen zijn 16de seizoen in rood-witte dienst aanvatte. De ervaren ploeg van vorig seizoen werd met enkele gerichte aankopen uitgebreid en mocht zich opmaken voor een jaargang zonder Limburgse of Waalse ploegen. In een reeks met Brabantse en Oost-Vlaamse tegenstanders kreeg H.V.V. er met de komst van Wuustwezel wel een leuke affiche bij. In de Beker van België was de Brabantse tweedeprovincialer Wezemaal te klein voor H.V.V., dat de week nadien in Herderen zijn jaarlijks bekeravontuur beëindigd zag. De focus kon volledig op de nakende competitie ’76-’77 gelegd worden en daarin sloegen de Rooikens helemaal geen slecht figuur. Een bijzonder regelmatig kampioenschap eindigde met een tweede plaats, inclusief eindrondeticket voor promotie. Het podium kleurde volledig Kempisch met naast H.V.V. op plaats 1 nieuwkomer Wuustwezel – twee jaar voordien nog aan de aftrap in tweede provinciale! – en op plaats drie de buren uit Rijkevorsel. Met een 3-0-zege in de laatste wedstrijd – thuis tegen Puurs – kreeg trainer Leunen, die zijn Hoogstraats voetbalhoofdstuk in stijl afsloot, een mooi afscheidscadeau. De strik volgde want H.V.V. won de halve finale van de eindronde – tegen Stade Waremme – én de finale – tegen Vorst –, maar jammer genoeg leverde deze dubbele winst geen promotie op… Marcel Leunen liet een stevige en ervaren ploeg achter voor zijn opvolger, maar iedereen was ervan overtuigd dat het voetbal in Hoogstraten op een kantelpunt was gekomen…
Het mooie resultaat van het voorbije seizoen indachtig werd er aan de spelerskern weinig veranderd. De meest spraakmakende transfer was echter die van de nieuwe trainer, Jozef ‘Jef’ Pelckmans, die overkwam van de buren uit Rijkevorsel. Hij had ‘de Leeuwen’ de voorbije twee seizoenen telkens naar de derde plaats geloodst; voldoende adelbrieven voor het Hoogstraats bestuur om hem een kans te geven bij de Rooikens. Tijdens de voorbereiding werd de ploeg echter meteen verrast door het ambitieuze Wezel – titelkandidaat in eerste provinciale – en met 0-2 uitgeschakeld voor de Beker. In een moeilijke, hoofdzakelijk Antwerps-Limburgse reeks speelde H.V.V. een goeie heenronde, waarbij vooral de 1-0-zege tegen de Leeuwen veel deugd deed. Na de winterstop kende de ploeg een korte inzinking, maar herpakte zich en sloot, na een sterk seizoeneinde, de competitie af op de vierde stek. De titel was voor de Limburgers uit Bilzen, terwijl Zwarte Leeuw op de 2de plaats eindigde.
Twee zaken vielen op bij de ploegvoorstelling van H.V.V. voor het seizoen ’78-’79: van de Hoogstraatse jeugd was weinig of niets meer te merken en de ploeg was door de jaren heen fel veranderd. Het was voor de supporters aanpassen, maar zeer zeker ook voor Leo, Neleke en Sooi … Gelukkig kreeg H.V.V. een onbetaalbare versterking door de terugkeer – na een schitterende carrière bij Beerschot, Anderlecht en Union én als veelvoudig Rode Duivel – van Jan ‘Janneke’ Verheyen. Na een mislukte bekercampagne – een thuisnederlaag tegen Maaseik – wachtte een moeilijke competitie met veel Waalse ploegen. H.V.V. speelde een behoorlijke eerste ronde met 15 punten, maar ging in de terugronde volledig onderuit. Heel vaak was het net niet: de Rooikens speelden liefst 14 maal gelijk en eindigden op de 13de plaats, het slechtste resultaat sinds hun debuut in 1964. De derby’s tegen Zwarte Leeuw eindigden allebei op 0-0 … om snel te vergeten, zoals het hele seizoen trouwens.
De wegen van trainer Pelckmans en H.V.V. scheidden na het seizoen. Jan Verheyen ging in op de vraag van het bestuur om zijn job als speler te combineren met die van trainer, geen onlogische keuze gezien zijn ervaring op het hoogste niveau. Met de verwezenlijkte versterkingen kreeg Jan één opdracht mee: zo mogelijk beter doen dan het seizoen voordien, maar zeker niet zakken… In de voorbereiding op het seizoen ’79-’80 werkte H.V.V. een thuiswedstrijd tegen Veldwezelt af voor de Beker; na een 0-0 en strafschoppen stootten de rood-witten door naar de volgende ronde. Wezel Sport hield H.V.V. op 1-1 en plaatste zich via de strafschoppen voor de volgende ronde. Zo kon H.V.V. zich verder klaarstomen via vriendschappelijke wedstrijden en het team startte vrij goed in de nieuwe competitie. Scorend bleef de ploeg helaas ondermaats – op 3 ploegen na de slechtste aanval van de reeks –, maar verdedigend was het best goed. Dat zorgde voor voldoende punten en een 12de plaats, net achter nieuwkomer Merksplas en net voor Westerlo. De Limburgse hegemonie – 7 ploegen van plaats 1 tot 8! – werd enkel doorbroken door Zwarte Leeuw, dat andermaal op een derde plaats eindigde. Toch vermelden dat H.V.V. op 8 september 1979 zijn 200ste zege in een nationale beker- en/of competitiewedstrijd behaalde tegen Westerlo; het werd op de Thijsakker 3-0. Op 9 maart 1980 scoorde Paul Van Loock in de thuiswedstrijd tegen Verbr. Meerhout het 750ste doelpunt voor H.V.V. De Rooikens wonnen de match met 3-2, Pauls doelpunt was goed voor de 2-0.
Een nieuw seizoen – ’80-’81 – en een nieuwe reeks, die H.V.V. naar Henegouwen en Oost- en West-Vlaanderen bracht. Gelukkig waren er nog de regionale derby’s tegen Zwarte Leeuw en Merksplas die veel volk op de been brachten.
De ploeg was quasi ongewijzigd gebleven; de voorbereiding liep zoals in de voorgaande seizoenen, ook het bekeroptreden van H.V.V. was na 90 minuten afgelopen. Een dolgelukkig Eksel – tweede provinciale Limburg – ging helemaal uit de bol na 3-2 winst tegen de Rooikens. Toen het in september voor ‘echt’ werd, waren de Rooikens wel bij de les. Vooral de uitzege bij Zwarte Leeuw zorgde voor lachende gezichten. De Henegouwse ploegen in de reeks – Dottenijs en Moeskroen – waren te sterk voor Zwarte Leeuw en voor H.V.V., die resp. op de 2de en de 4de plaats eindigden. De Rooikens hadden een goed seizoen gespeeld, waarbij vooral de 3 op 4, zowel tegen de Leeuwen als tegen de Spetsers, voor veel genoegdoening zorgde.
Eerste vaststelling van voetbaljaargang ’81-’82: het sportief comité was niet doof gebleven voor een lichting ‘eigen jeugd’ die op de deur van de eerste ploeg klopte en dit tot grote tevredenheid van vele rood-witte supporters. Tweede vaststelling: een zware Limburgs-Antwerpse reeks met kleppers als Patro Eisden, Germinal Ekeren en Zwarte Leeuw. Voor de Beker werd Berlaar – tweede provinciale – uitgeschakeld door de Rooikens, die in de volgende ronde echter het hoofd moesten buigen bij de penalty-reeks tegen kersverse derdeklasser Lommel. Het kon niet snel genoeg september zijn… H.V.V. begon verschroeiend aan de competitie met 8 op 10 en sloot de heenronde af met 18 op 30. Ontgoochelend waren de thuisnederlagen tegen Patro Eisden en de Leeuwen. Terwijl die ploegen ook na de winterstop hun voorsprong steeds verder uitdiepten, kende H.V.V. een serieuze terugval, waardoor een 7de plaats in de eindstand de ploeg en de supporters tevreden moest stellen. De Leeuwen grepen naast de titel en Merksplas, als laatste geëindigd, sloot een voor de club historisch hoofdstuk – 3 seizoenen nationaal voetbal – af met een degradatie.
1982-1983 was een sombere editie voor H.V.V., voor de supporters en ook voor speler-trainer Jan Verheyen persoonlijk. De deelname aan de Beker van België bleef alweer beperkt, want H.V.V. werd andermaal in zijn eerste wedstrijd uitgeschakeld, nu door Overpelt. Via een reeks oefenwedstrijden probeerde de trainer een ploeg klaar te stomen voor de eerste wedstrijd van het seizoen, meteen een derby tegen Vosselaar V.V. De Rooikens misten de competitiestart niet, versloegen Vosselaar met 3-1, maar trainer Jan Verheyen, die in de 70ste minuut de gekwetste Rinus Doggen kwam vervangen, werd, na 2 gele kaarten binnen 3 minuten, in de 73ste minuut van het veld gestuurd…, de eerste uitsluiting van Jan in 17 jaar voetbal… Ook de straf was niet min: 5 speeldagen schorsing! H.V.V. startte met een puike 6 op 8, maar vanaf oktober sputterde de motor. De voorlinie kwam maar amper tot scoren en de verdediging slaagde er niet in om de nul te houden. De Rooikens sloten de heenronde af met een trieste 11 op 30 en met degradatiezorgen. De terugronde bracht geen beterschap en van eind november tot eind maart kon H.V.V. geen enkele thuismatch winnen. In januari, tijdens de thuiswedstrijd tegen Spouwen, kostte het temperament van Jan Verheyen hem weer een uitsluiting: weliswaar onvrijwillig had hij een grensrechter omvergelopen, een gebeurtenis die in Brussel een schorsing tot 31 december opleverde… Voor Jan was het genoeg geweest. De Rooikens haalden ook in de terugronde slechts 11 op 30, maar sprokkelden vooral op het einde voldoende punten om nog drie ploegen achter zich te houden. Zwarte Leeuw verloor andermaal de titelstrijd, nu tegen Stade Waremme.
Wie H.V.V. op de voet volgde, kon niet om de vaststelling heen dat de Rooikens aan de ‘zeven magere jaren’ bezig waren. Voor de uitbouw van de ploeg voor het seizoen ’83-’84 bleef het bestuur trouw aan zijn lokale rekrutering, terwijl voor de lege trainersstoel een oude bekende werd teruggehaald. Danny De Pryck, van ’72 tot ’79 speler geweest bij H.V.V., sloeg als gediplomeerd trainer het Hoogstraats aanbod niet af en keerde terug naar de rood-witte club. De jaarlijkse deelname aan de Beker leverde een zege op bij Ternat, maar kersvers vierdeklasser én nieuwe reeksgenoot Heultje F.C. kwalificeerde zich de wedstrijd nadien, via strafschoppen, voor de volgende ronde. Traditiegetrouw begonnen de Rooikens goed aan de competitie, maar winnen bleek oh zo moeilijk: één zege en vier gelijkspelen, goed voor 6 op 10. Aanvallend bleef H.V.V. vaak in gebreke en verdedigend was de ploeg bij de zwakkeren van de reeks. Een betere tweede ronde en puntenwinst tegen rechtstreekse tegenstanders deden de rood-witten op een achtste plaats eindigen. Tienen, kampioen, en Zwarte Leeuw, opnieuw tweede, waren een klasse te sterk voor al de rest. Vosselaar eindigde als laatste en zakte weer naar provinciale.
Trainer De Pryck had ondertussen zijn wensen kenbaar gemaakt aan het bestuur. Met het oog op het seizoen ’84-’85 werd vooral aan het aanvallend compartiment gesleuteld en met resultaat. Crossing Elewijt werd met duidelijke 0-4-cijfers uitgeschakeld voor de Beker. Betekom hield wel stand en – meer nog – het schakelde de Rooikens uit via strafschoppen. Ook in de competitie scoorde H.V.V. vlot, maar de ballen vlogen ook even vlot in de eigen kooi. Toch merkte elke voetballiefhebber dit op: er zat veel muziek in dit elftal, dat in niet minder dan 25 wedstrijden de weg naar het doel vond. Jammer genoeg kon ook slechts 7x de nul gehouden worden. Dat alles resulteerde in ‘slechts’ 26 punten en een ‘tegenvallende’ 11de plaats in de rangschikking, waar de top-5, met kampioen Westerlo op kop, helemaal Kempisch kleurde.
