Specifiek (deel 5)

HOOGSTRATEN V.V. – 85 JAAR JONG

1936 * 18 MAART * 2021

*****

VOETBAL … EEN FEEST

*****

De reeksindeling voor het seizoen ’85-’86 oogde veelbelovend; had H.V.V. immers in het verleden niet de beste resultaten neergezet in een reeks met vooral Oost- en West-Vlaamse clubs ? De Hoogstraatse ploeg kreeg een nieuw sluitstuk – lees doelman – maar ook een nieuwe trainer. Het bestuur van de club was er als de kippen bij om Herman Fransen vast te leggen en hoopte daarmee de ploeg te versterken met de defensieve kennis van de nieuwe trainer, die zelf een mooie carrière als doelman van o.a. K.V. Turnhout en eersteklasser F.C. Beringen in 1980 inruilde voor de start van een trainerscarrière bij Vosselaar V.V. Na 3 seizoenen trok Herman, onderwijl gediplomeerd trainer, naar eersteklasser K.V. Mechelen, waar hij 2 seizoenen als hulptrainer Leo Canjels bijstond en de doelmannen begeleidde. De moeilijke situatie voetbal-werk deden Herman echter beslissen een stap terug te zetten… en H.V.V. ontving hem met open armen.

De rood-witte bekercampagne verliep veelbelovend; H.V.V. bereikte voor het eerst in 10 seizoenen nog eens een derde ronde. Daarin was derdeklasser La Louvière te sterk, maar H.V.V. had wel reeksgenoten Denderhoutem en Hamme uitgeschakeld. Een voorteken voor de Hoogstraatse kansen in de competitie ?

Zet je schrap want de Rooikens begonnen allesvernietigend aan het nieuwe kampioenschap, waarin pas op de 9^de speeldag – op Merksem – het eerste competitiepunt prijsgegeven werd. Tweede puntenverlies – een draw op Izegem – noteerden we op speeldag 13, waarna H.V.V. de heenronde afsloot met een persoonlijk record van 28 op 30; nooit deden de roodjes beter!! In de eigen reeks stond de ploeg liefst 8 punten voor op Wielsbeke; Wervik en Lauwe volgden op 10 punten en Torhout en Zottegem vervolledigden de top-5 met 17 punten.

Ook nationaal benaderde geen enkele ploeg H.V.V.: in eerste nationale sloot Club Brugge de heenronde af met 27 op 34 en kwam daarmee het dichtst in de buurt. De aanval scoorde aan de lopende band en de verdediging stond als een betonnen muur… Bestuur, spelers en supporters leefden op een wolk, de hemel groot, en in de wandelgangen werd de kampioenenviering al besproken …

De terugronde verliep moeizamer, maar H.V.V. waakte over z’n voorsprong. Natuurlijk nam de stress bij de spelers toe en natuurlijk was elke volgende wedstrijd de mogelijke eerste nederlaag. Op speeldag 19 was het zover : in een kolkend Thijsakkerstadion stonden de Rooikens oog-in-oog met Zwarte Leeuw, dat op dat moment op 17 (!) punten van H.V.V. volgde. Meer dan 2000 toeschouwers waren getuige van de eerste nederlaag van HVV, 2-3, en dat in dé derby van de Noorderkempen.

Rood-wit herpakte zich, speelde weliswaar niet meer op het niveau van de heenronde, maar stapte op 30 maart 1986 wel op de bus richting Deinze – voor z’n 27^ste competitiematch – en wist dat één punt voldoende was voor titel. Voor de hele Hoogstraatse voetbalfamilie begon in het Oost-Vlaamse Deinze –  waar het 2-2-gelijkspel het benodigde punt opleverde – een kampioenenviering die weken zou duren.

De titel kon ook op geen mooier moment komen: H.V.V. vierde op 18 maart immers zijn 50-jarig bestaan. Het voortdurende gefeest bepaalde mee de resultaten van de laatste wedstrijden, maar H.V.V. sloot het kampioenschap af met een comfortabele voorsprong van 5 punten op Wervik en 7 op Lauwe.

Voor bestuur, spelers en supporters kondigde zich, na een verblijf van 22 jaar – onafgebroken – in vierde klasse een debuut in Derde Nationale aan… H.V.V. bevond zich bij de 66 beste ploegen van België…, zot hé ?!

*****

DE VOETBALWERELD IN DERDE KLASSE

*****

Ondanks de titel en de promotie was H.V.V. niet gespaard gebleven van menselijk leed. Door ongevallen van diverse aard was het succesvolle spitsenduo Walter Jacobs en Frank Wijnants verloren voor het voetbal en moest H.V.V. op zoek naar waardige vervangers. De voorbereiding naar het nieuwe seizoen ging van start en daarin waren de wedstrijden voor de beker van België  goede waardemeters. H.V.V., dat het thuisvoordeel genoot, schakelde achtereenvolgens Zepperen en Wellen uit om dan een zware nederlaag op te lopen bij Witgoor Dessel.

Met een bang hart hoopte rood-wit op het beste voor de nieuwe competitie ’86-’87 in derde klasse, wat een weerzien met vele clubs inhield: Turnhout, Westerlo, Germinal, Witgoor, Heultje,… allemaal kampioenen van de voorbije jaren. H.V.V. miste de start compleet – 2 op 10 en slechts 1 wedstrijd op de 5 waarin gescoord werd – zodat het pijnpunt van H.V.V. meteen gekend was. Gelukkig kenden de roodjes een goeie decembermaand, maar iedereen voelde dat de degradatie om de hoek loerde. Voor de club kwam – spijtig genoeg – de winterstop te vroeg.

Toch even vermelden dat in deze moeilijke periode een mooie mijlpaal bereikt werd want op 5 oktober 1986 scoorde Marc Ceusters het 1000^ste doelpunt – in competitie en/of beker – voor H.V.V. Dit gebeurde tijdens de met 2-1 verloren wedstrijd op Westerlo.

Vanaf januari was het puntjes sprokkelen en het bleef spannend tot de allerlaatste speeldag. De Rooikens trokken naar Germinal, dat geen kans meer maakte op de titel, speelden er gelijk en wonnen er – achteraf gezien – het punt van het behoud. H.V.V. eindigde op de 15^de plaats, een degradatieplaats, maar… in Tweede Nationale was Sint Niklaas niet alleen op de laatste plaats geëindigd, maar ook nog failliet verklaard, waardoor de club niet naar Derde maar naar Vierde klasse degradeerde. Het reglement van de voetbalbond stipuleerde dat de beste 15^de in derde klasse zijn plaats behield.  

Voor de cijferliefhebbers :

3^de klasse A : 15. Diegem Sport  30 07 15 08 34 58 -24 22

3^de klasse B : 15. H.V.V.               30 07 15 08 28 37  – 9 22

Hoogstraten V.V. was gered door zijn beter doelpuntensaldo !!!

H.V.V., dat de ambitie had om een stevige derdeklasser te worden, kon op zoek naar versterking van zijn aanvallend compartiment, want de verdediging had het verre van slecht gedaan…

De opdracht van trainer en spelers voor het seizoen ’87-’88 was duidelijk : beter doen dan vorig jaar, want Sint Niklaas komt maar één keer… Het bestuur was heel actief geweest op de transfertmarkt en had – dat was de hoop en de verwachting – de ploeg in alle geledingen versterkt. De roodjes legden een mooi ‘beker van België’-parcours af : na de uitschakeling van bevorderingsploeg Bilzen werd tweedeklasser Beringen na strafschoppen uit de beker gewipt. In de volgende ronde kreeg H.V.V. met Kortrijk voor het eerst een ploeg uit Eerste Nationale te bekampen. De roodwitten dwongen de thuisspelende eersteklasser tot verlengingen, waarin ze kopje-onder gingen. Het beloofde alleszins veel goeds voor de nakende competitie. H.V.V. startte echter met slechts 5 op 10 en een doelpuntensaldo van 9 voor en 10 tegen; ruim onder de verwachtingen, waardoor de druk op de trainer en de spelers alleen maar toenam. Met de resultaten ging het van kwaad naar erger en na 10 speeldagen riep het bestuur clubicoon Marcel Leunen ter hulp om het tij mee te keren. De stoel van de trainer begon te wankelen en na verlies in de thuiswedstrijd tegen Zwarte Leeuw – voor 3500 toeschouwers ! – werd Herman Fransen ontslagen. Een trainersontslag…, ongezien in Hoogstraten. Willy Van Snick – na passages als trainer in o.a. Wuustwezel, Vorselaar en Aarschot – werd aangeworven om H.V.V. alsnog te behoeden voor de degradatie. Ook voor hem bleven aanvankelijk de geruststellende resultaten uit, maar met een sterke eindspurt – 9 op 14 – wist H.V.V. zich op de voorlaatste speeldag gered.

Het bestuur wist wat gedaan om eindelijk eens een zorgeloze competitie te kunnen spelen en trok andermaal een groot aantal nieuwe spelers aan om aan de verwachtingen te voldoen in de jaargang ’88-’89. Tijdens de voorbereiding en de wedstrijden voor de Beker van België leek H.V.V. eindelijk op de goede weg. De uitschakeling van de Waalse eersteprovincialer Bérismenil was de logica zelve; de uitschakeling van het thuisspelend Sporting Charlerloi – eersteklasser – was dé verrassing van de bekerronde. H.V.V. trof in de volgende ronde topper Club Brugge, verkocht het thuisvoordeel niet en werd door de West-Vlamingen – niet helemaal verdiend – uitgeschakeld met 1-3. Vooral het afgekeurde doelpunt van Hans Smulders, op strafschop, brak de roodjes zuur op. Enfin, iedereen was het er over eens dat dit H.V.V. van zich zou doen spreken tijdens de competitie. Helaas, de realiteit was helemaal anders; de Rooikens misten de start compleet en haalden de winterstop met amper 12 punten. Doemscenario’s daagden andermaal op in en rond het Thijsakkerstadion, waar wel de vele gekwetsten een aanvaardbaar excuus vormden. De eerste maanden van het nieuwe jaar zette rood-wit een reeks van 11 wedstrijden zonder nederlaag weg, goed voor 14 punten. Overpelt won nadien de voor hun cruciale degradatiematch op Hoogstraten, verkleinde z’n achterstand tot 3 punten, maar de roodjes behielden in de resterende drie wedstrijden het verschil. Alweer een moeizame competitie, gewonnen door een superieur Zwarte Leeuw, waarbij H.V.V. z’n plaats veilig stelde, maar met de behaalde 27 punten ver onder de verwachtingen bleef… Ook het vermelden meer dan waard : H.V.V. behaalde op 3 december 1988 in de thuiswedstrijd tegen Exc. Virton zijn 300^ste overwinning in nationale sedert het debuut in 1964.

Met de analyse van het afgelopen seizoen op zak kon het transfer-comité in het tussenseizoen aan de slag om opnieuw bij te sturen. De samenwerking met Willy Van Snick werd niet verlengd en H.V.V. maakte kennis met Colin Andrews, Engelsman, als semi-profvoetballer naar België gekomen en als trainer reeds actief sinds 1982, eerst bij S.C. Merksem en later bij Tubantia Borgerhout. Hoogstraten beschikte, volgens alle voetbalanalisten, op papier over een sterke spelersgroep; aan de nieuwe coach om er een sterke ploeg mee te vormen. H.V.V. had de laatste seizoenen de smaak van de bekermatchen te pakken, maar kon bij aanvang van dit seizoen niet voor een verrassing zorgen. Kersvers vierdeklasser Cappellen werd met de strafschoppen uitgeschakeld door H.V.V., dat in z’n volgende wedstrijd kansloos bleef bij tweedeklasser Eendr. Aalst. Eén maand hadden de roodjes nodig om onder stoom te komen en om de supporters te geven waarvoor ze kwamen, namelijk wervelend voetbal met doelpunten en overwinningen… Bij de winterstop stond H.V.V. met 21 punten op een schitterende tweede plaats, op amper één punt van Turnhout en Aarschot. Het had geen enkele topper verloren en trakteerde de massa toeschouwers op een derbyzege tegen Turnhout. Wie na de feestdagen een terugval verwacht had, kwam bedrogen uit. De roodjes bleven vriend en vijand verrassen met offensief voetbal, zodat de overwinningen en bijhorende punten hun koppositie wekelijks versterkten. Het werd een tweestrijd tot de laatste speeldag met Turnhout… Speeldag 27 trok H.V.V. naar het Stadspark waar 6000 voetballiefhebbers getuige waren van een derby zonder doelpunten; H.V.V. bleef op 2 punten hangen. De roodjes speelden met 6 op 6 een feilloos seizoeneinde, maar Turnhout bezweek niet en werd met één punt voorsprong op de roodwitten kampioen. H.V.V. was in één seizoen de ellende van de vorige drie jaren vergeten…