Specifiek (deel 6)

HOOGSTRATEN V.V. – 85 JAAR JONG

1936 * 18 MAART * 2021

*****

VAN VOLWAARDIGE DERDEKLASSER …

*****

Sinds H.V.V. in derde nationale aantrad, werd de samenstelling van de ploeg bijna jaarlijks behoorlijk gewijzigd; ook dat was eigen aan Derde Klasse. Echte clubspelers, zoals H.V.V. die in het verleden had gekend, werden een rariteit en zij die dat nog waren, moesten zich elk seizoen opnieuw aanpassen aan de vele nieuwe gezichten. Ook voor de trainer was het telkens herbeginnen. Tijdens het tussenseizoen was het telkens een drukte van jewelste om voor de vertrokken spelers waardige vervangers te vinden. Een geslaagd oefenprogramma en een succesvolle bekerdeelname trokken de grootste twijfelaars over de meet: de Rooikens waren klaar voor een nieuwe hoofdrol in Derde Klasse. Even terug naar de bekerdeelname. Nadat H.V.V. in zijn eerste wedstrijd het Waalse Prayon had uitgeschakeld, wachtte een mooie affiche bij eersteklasser Waregem. De Rooikens speelden er vrank en vrij, schakelden de West-Vlamingen uit en werden overladen met lof voor hun complexloze succesvoetbal. Het volgende bekerslachtoffer was tweedeklasser Boom, waarna heel H.V.V. met spanning uitkeek naar de loting voor de 1/16^de finales. Toen de Rooikens uitgeloot werden tegen FC Antwerp, heerste meteen een dubbel gevoel: een mooie affiche, zeker wel, maar ook een zware risicomatch. Het bestuur koos, in samenspraak met de trainer, om het thuisvoordeel af te staan en de ploeg trok op 22 december naar De Bosuil waar het voor 3.500 voetbalsupporters na een 2-0-nederlaag afscheid nam van de bekercompetitie. Ondertussen was het gewone kampioenschap al halfweg en de Rooikens bevestigden al het goede. Bij de winterpauze stonden ze in de top van de rangschikking tussen de gedoodverfde favorieten; de terugronde beloofde weer vele hoogdagen op te leveren. Spijtig voor H.V.V. werden ‘zekere’ punten verloren, omdat vele ploegen op een diefje één of twee punten afpikten van de Rooikens; ook dat is voetbal. Jammer dat rood-wit tijdens de laatste wedstrijden de rol moest lossen, maar spelers, trainer, supporters en bestuur konden terugkijken op een geslaagd seizoen.

Seizoen ’91-’92 vroeg om bevestiging. H.V.V., met De Ster als nieuwe shirtsponsor, startte op papier met een sterkere kern om de resultaten van de voorbije seizoenen, in een zware reeks, te evenaren en zo mogelijk te verbeteren. Het zware oefenprogramma en de bekerwedstrijden moesten de ploeg klaarstomen om weerwerk te bieden aan het uit eerste klasse gedegradeerde Beerschot en aan een viertal andere toppers. Het eerste bekerobstakel – vierdeklasser S.K. Londerzeel – werd overwonnen, maar de wedstrijd tegen eersteklasser Eendracht Aalst kwam te vroeg. De omstandigheden zaten de bezoekers mee, die met een strafschop begonnen en eindigden tegen een gehavend H.V.V.

dat nog 65 minuten met 10 man viel. Hopelijk zou de zware nederlaag geen sporen nalaten… Voor doelman André Laurijssen was het een leuk weerzien met Beerschot, waar hij tijdens de jaren ’70 acht seizoenen lang de netten had geprobeerd schoon te houden. H.V.V. bouwde een sterke thuisreputatie op, waarbij alle voorspelde toppers punten verloren op de Thijsakker. Zoals te verwachten werd Beerschot met een straat voorsprong kampioen, terwijl H.V.V. na enkele onverwachte nederlagen op een 8^ste plaats eindigde. Verdedigend top, maar aanvallend net niet goed genoeg…

H.V.V. mocht bij de voorbereiding van het nieuwe seizoen ondervinden dat er geen zekerheden – a word is a word – zijn in het (voetbal-)leven. De sympathie voor trainer Colin Andrews nam, zeker bij vele supporters, serieus af toen hij besliste om over te stappen naar de buren, naar Zwarte Leeuw Rijkevorsel… Het Hoogstraatse bestuur riep enkele vroegere getrouwen – Herman Fransen en Danny De Pryck – terug om H.V.V. door het nieuwe voetbaljaar te loodsen. Een onvergetelijke bekercampagne liet het beste verhopen voor het nakende voetbaljaar. Nadat de Rooikens achtereenvolgens Aarlen en Hoei hadden uitgeschakeld, konden ze revanche nemen op Aalst, ondertussen een tweedeklasser, dat op een uitschakeling getrakteerd werd op de Thijsakker. H.V.V. werd in de 1/16^de finales uitgeloot tegen eersteklasser Club Luik en trok eind oktober zonder schrik naar Rocourt. Spits Marc Antonissen bracht de Rooikens tweemaal op voorsprong – eerst voor de 0-1 en nadien voor de 1-2 – en in het laatste halfuur moest H.V.V. plooien voor de ervaren eersteklasser. Chapeau voor de roodwitten na een prachtige bekercampagne… Intussen was de competitie ook al volop bezig en daarin behaalde de ploeg wisselvallige uitslagen. 7 op 16 met de bekerconfrontatie op Club Luik in het verschiet was niet fantastisch, maar met een 7 op 14 in de wedstrijden nadien, plaatste H.V.V. zich in de buik van de rangschikking. De terugronde verliep gelijkaardig, maar de laatste drie wedstrijden – tegen drie toppers uit de reeks – zorgden toch voor heel veel spanning… Drie nederlagen op rij deden H.V.V. naar de onderste regionen wegzakken. De ploeg strandde – gelukkig – op de 12^de plaats, maar de verwachtingen waren niet ingelost…

Er braken opnieuw drukke tijden aan voor het Hoogstraatse transfercomité dat meerdere spelers van het fanionelftal zag vertrekken. Nieuwe namen verschenen in de pers, maar hét nieuws in de Kempische voetbalwereld was ongetwijfeld de aanwerving van Roger Kemland, sinds jaar en dag de architect achter de successen van Zwarte Leeuw, die zijn overstap maakte naar H.V.V. Door de vroege bekeruitschakeling – nederlaag tegen vierdeklasser Farciennes in de eerste wedstrijd voor de Rooikens – werd de ploeg klaargestoomd in een reeks vriendschappelijke wedstrijden. H.V.V. had de ambitie om (veel) beter te doen dan het seizoen voordien, maar het voetbalseizoen ’93-’94 kondigde zich met een pak ambitieuze ploegen aan als ‘best moeilijk’ en het had ook een nieuwigheid in petto. Voor het eerst werd er gespeeld met periodekampioenschappen en na de reguliere competitie volgde een eindronde voor eventuele promotie. De Rooikens misten de start compleet en waren eind september op achtervolgen aangewezen. Ondanks de het slechte competitiebegin mochten de supporters juichen voor het 1250^ste doelpunt van H.V.V. in nationale, gescoord door Andy Melis tijdens de openingsmatch op 4 september in en tegen Beringen. De nederlaag thuis tegen de Leeuwen, uit Tweede Nationale gedegradeerd, ten spijt, herpakte de ploeg zich tijdens de wintermaanden en sloot met 16 punten in de middenmoot af. Ook in de terugronde kenden de Rooikens een sterke periode, waardoor ze zich in de subtop nestelden en op de 5^de plaats eindigden…, meteen goed voor een eindrondeticket! Kampioen Patro Eisden en dichtste achtervolger Cappellen waren véél te sterk. Zwarte Leeuw, dat ook thuis tegen H.V.V. won, eindigde op de 14^de plaats, net boven de degradanten… In de eindronde schakelde H.V.V. in de eerste ronde F.C. Denderleeuw uit met 2-1 (na verlengingen), maar sneuvelde in de halve finale met 2-1 tegen reeksgenoot en vice-kampioen Cappellen. Het succesvolle seizoen zat erop, voor trainer en spelers kon de vakantie beginnen.

Zo druk het tussenseizoen het jaar voordien was, zo rustig bleef het nu in de bestuurskamer. De spelers genoten het vertrouwen van de trainer en het bestuur. Het nieuwe seizoen ’94-’95 werd zeer hoopvol tegemoet gezien. Tijdens de voorbereidingsperiode trad H.V.V. naar jaarlijkse traditie aan in de Beker van België; de Henegouwse eersteprovincialer Jemappes werd met 6-2 terug naar huis gestuurd, maar tweedeklasser Eeklo liet zich niet verrassen op de Thijsakker. Via nog wat oefenpartijen werden de Rooikens op scherp gezet voor het 31^ste seizoen – zonder onderbreking – in de nationale reeksen. De rood-witten genoten van een geslaagde septembermaand,

Groepsfoto seizoen 1994-‘95

bouwden een sterke thuisreputatie op en gingen de feestdagen in met een mooie 19 op 30. De terugronde werd nog beter: de zeven thuiswedstrijden waren goed voor 13 punten, de terugronde voor 21 op 30! De laatste weken maakte H.V.V. jacht op de latere kampioen FC Tielen, dat slechts één punt van zijn voorsprong prijsgaf en met twee punten meer dan de Rooikens de competitie afsloot. Turnhout vervolledigde het podium, terwijl de Leeuwen, waar trainer Andrews voor het seizoen vertrokken was, andermaal op de 14^de plaats eindigden. De sterke derde periode van de Rooikens had de periodetitel en een plaats in de eindronde opgeleverd. Daarin troffen ze in de eerste ronde het sterke R.J. Waver, in de competitie tweemaal te sterk voor de Kempenaars. Derde keer, goede keer…, maar dat was niet van toepassing, want de Brusselaars schakelden de rood-witten uit. De buren uit Rijkevorsel kwamen eveneens in een eindronde, maar dan voor het behoud terecht… Ze slaagden erin hun verblijf in Derde Klasse met ten minste één seizoen te verlengen.

Een nieuw seizoen, een nieuw geluid… Ook ’95-’96 bood een primeur: het driepuntensysteem werd ingevoerd: 3 punten voor een overwinning, om zo het aanvallend voetbal te promoten en te belonen. H.V.V. zat in een ongemeen sterke reeks en zag tijdens de voorbereidingsperiode zijn bekercampagne al afgebroken na de eerste match en 3-1-nederlaag bij kersverse vierdeklasser Herk Sport. Met 19 punten gingen de Rooikens, die op verplaatsing bijna geen punten pakten, de winterstop in… Gelukkig werd de tweede periode goed afgewerkt en twee tegenstrevers, Zwarte Leeuw en F.C. Boom, waren zo zwak dat degradatie nooit ter sprake kwam. De Rooikens, 4 op 6 gehaald tegen de Leeuwen, eindigden uiteindelijk op een 12^de plaats, maar lieten ploegen als Eupen en Tienen toch achter zich. FC Tilleur werd verdiend kampioen, want het had iedereen overklast. Geen eindronde voor de Rooikens dit keer, dan maar aan de jaarlijkse vakantie begonnen.