Specifiek (deel 2)

HOOGSTRATEN V.V. – 85 JAAR JONG

1936 * 18 MAART * 2021

*****

H.V.V. RECHT DE RUG

*****

De aanpassing in tweede provinciale liep voor H.V.V. niet van een leien dakje. De ploeg kreeg geen constante lijn in zijn prestaties en zakte weg naar de onderste regionen van de rangschikking. De club mocht zich zelfs gelukkig achten, want met één punt voorsprong op Oostmalle werd een nieuwe degradatie maar nipt vermeden. Het seizoen nadien bracht de ploeg zichzelf nooit in de problemen en dat leverde een mooie vijfde plaats op, weliswaar op respectabele afstand van kampioen Sint-Lenaarts.

September 1951, de start van een nieuw seizoen, en zonder op te vallen nestelde H.V.V. zich na verloop van tijd in een comfortabele positie net achter de topploegen. Naarmate de competitie vorderde, gingen de Rooikens zich echter meer en meer mengen in het titeldebat. Een eerste belangrijke klip – op speeldag 28 uit bij Westerlo – werd met bravoure omzeild; de roodwitten wonnen in stijl met 1-6. Door deze zege naderde H.V.V. tot op één punt van leider Exc. Vorst, de volgende tegenstander. Op de voorlaatste speeldag werd het toptreffen tussen de nummers één en twee, op het terrein van Vorst, beslecht met één doelpunt … gescoord door H.V.V. … in de 86^ste minuut … Spanning gierde door het stadion, de Rooikens bezweken niet onder de druk en verlieten het terrein als de nieuwe leider. H.V.V. en heel Hoogstraten leefden enorm toe naar die laatste wedstrijd in het Thijsakker-stadion tegen Meerhout. Als een echte kampioeneploeg maakte H.V.V. er een galawedstrijd van. Met een riante 5-1-overwinning nam de Hoogstraatse voetbalfamilie afscheid van tweede provinciale …

Sleutel van het Hoogstraatse succes was zeker de onverzettelijke kameraadschap onder de spelers. De hechte vriendengroep, die de eerste ploeg door de jaren heen geworden was, had samen de slechte momenten beleefd, maar ook samen genoten van de triomfen. Spijtig genoeg werden de kernspelers ouder, kregen meer last van kwetsuren en de tijdelijke afwezigheden drukten hun stempel op de ploegprestaties en het competitieverloop. De rentree in eerste provinciale werd beloond met een plaats in – nog net – de linkerkolom en vroeg om bevestiging. Jammer genoeg werd het seizoen na seizoen moeilijker voor de Rooikens, die zich wel wisten te handhaven, maar jaar na jaar op nieuwe en sterke(-re) tegenstanders botsten. Na een sportieve opflakkering in het seizoen ’55-’56 geraakte H.V.V. tijdens de volgende competitiejaargang niet verlost van het degradatiespook. Een laatste plaats met 10 punten was het eindrapport voor het Hoogstraatse team dat op bezinning mocht in tweede provinciale.

*****

H.V.V. VERNIEUWT EN VERJONGT EN …

*****

H.V.V. speelde tijdens de eerste seizoenen van zijn nieuw verblijf in tweede provinciale geen opvallende rol voor de prijzen. De club keek verder naar de toekomst en wist zich enorm gelukkig: er kwamen inderdaad jeugdige talenten aan die H.V.V. ongetwijfeld weer hogerop zouden brengen. In het seizoen ’60-’61 was het zover en de Rooikens sloten het kampioenschap af op een podiumplaats; ze eindigden 3^de op 7 punten van kampioen Kalmthout. Wat toen ook al bestond: talentenscouts van de nationale topploegen die de prestaties van H.V.V. en het aanstormend voetbaltalent nauwgezet hadden gevolgd. H.V.V. stond voor een bijzonder moeilijke keuze … Enerzijds kreeg de club de kans om zich financieel fel te versterken, maar zich tegelijk ook sportief fel te verzwakken en anderzijds kon ze de jeugdige talenten een unieke kans op het hoogste niveau gunnen of ontzeggen. Menige vergadering is aan de uiteindelijke beslissing voorafgegaan. Uiteindelijk stemde het bestuur van H.V.V. in met de overgang van Jan Verheyen, Paul en Vic Van Merode en Bert Verschueren naar eersteklasser Beerschot.

Met een bang hart werd naar het nieuwe seizoen toegeleefd. Het bestuur had uitgekeken naar versterking en had ook veel hoop gesteld op de aanwerving van Marcel Leunen als speler-trainer. Hij stond voor de moeilijke opdracht om een ploeg te bouwen die de vertrekkers zou doen vergeten. Hij slaagde daarin tijdens zijn eerste seizoen ’61-’62 met glans en loodste H.V.V. naar de 7^de plaats. De nieuwkomers hadden het verrassend goed gedaan; het vertrouwen in Marcel werd beklonken met een definitieve overgang van Oostmalle naar Hoogstraten V.V.

Met enkele gerichte aankopen voor het seizoen ’62-‘63 gaf het bestuur de toch wel krappe kern iets meer ademruimte, maar het was vooral de trainer die zowel op als naast het veld alles deed om een hechte groep en een stevige ploeg te smeden. Niet dat H.V.V. toen alle matchen won, maar de ploeg slaagde er toch in om als herfstkampioen aan de terugronde te beginnen. De Rooikens speelden boven verwachting en de weinige spelerswissels zorgden week na week niet alleen voor stabiliteit, maar ook voor punten. Tijdens de bijzonder lange winterstop wegens de gure weersomstandigheden was trainer Leunen erin geslaagd de ploeg conditioneel heel goed op peil te houden en dat loonde tijdens de terugronde. H.V.V. bouwde match na match z’n voorsprong uit en wist zich op vier speeldagen van het einde van de competitie de terechte kampioen. Op Wuustwezel werden door een 0-3-zege de punten voor de titel binnengehaald. H.V.V. bleef ook tijdens de drie laatste wedstrijden zonder nederlaag, was ook in de terugronde de beste van de reeks en werd met 8 punten voorsprong op Sint-Lenaarts kampioen. Marcel Leunen had van een ‘mission impossible’ een succesverhaal gemaakt; zelf was hij op twee jaar tijd onsterfelijk geworden bij heel de Hoogstraatse voetbalfamilie.

… EN SCHREEF GESCHIEDENIS

*****

De sportieve wens van de club was sneller dan verwacht in vervulling gegaan. H.V.V. trad in het seizoen ’63-’64 weer aan bij de provinciale elite. Om zich te wapenen voor de nieuwe competitie had het bestuur van H.V.V. een opmerkelijke transfer gerealiseerd door Hollander “Adje” Haneveer uit het naburige Baarle-Hertog aan te werven. Ook de terugkeer van Vic Van Merode betekende een absolute versterking. De Rooikens begonnen twijfelend aan de nieuwe competitie, maar werkten zich haast geruisloos op naar de kop van het klassement. De titel van herstkampioen moest door niet minder dan vier ploegen gedeeld worden, maar H.V.V. prijkte toch maar mooi – met de beste cijfers – op de eerste plaats. Waar de andere koplopers elk om beurt steken lieten vallen, kenden de jongens van trainer Leunen geen noemenswaardige verzwakking. Op drie speeldagen van het competitie-einde leidde die rood-witte regelmaat tot ongeziene taferelen … H.V.V. schoot zichzelf in de geschiedenis met een klinkende 4-0-overwinning tegen Vosselaar. Drie van de vier doelpunten werden gemaakt door de amper 16-jarige Wim Bruyndonckx, die luttele weken voordien zijn debuut in het eerste elftal had gemaakt. Door deze winst was H.V.V. toen al zeker van promotie, want de tweede plaats kon de ploeg niet meer ontglippen. Een week later zetten de roodwitten de kroon op het werk. Een schitterende 0-4-overwinning op Putte en – onverwacht – puntenverlies van runner-up Kalmthout zorgden ervoor dat H.V.V. als fiere kampioen het terrein kon verlaten … de promotie naar Bevordering was een feit. De laatste wedstrijd – thuis tegen Germinal – was het begin van een lange kampioenenviering. De Rooikens wilden een titel-in-stijl en versloegen de Antwerpse opponent met 4-0 … het spetterende feest kon beginnen!