Specifiek (deel 3)

HOOGSTRATEN V.V. – 85 JAAR JONG

1936 * 18 MAART * 2021

*****

H.V.V. GAAT ‘GRENSOVERSCHRIJDEND’

*****

Dankzij twee opeenvolgende promoties mocht H.V.V. zich opmaken voor zijn debuut in vierde nationale. Het clubbestuur had het volste vertrouwen behouden in trainer en spelers en geloofde rotsvast in een geslaagde start in de bevorderingsreeks. Tijdens de weken voor de competitiestart werd op de Thijsakker alles in gereedheid gebracht door de vele vrijwilligers van de club en van de supportersclub Onze Rooikens. H.V.V. wou geen slecht figuur slaan, dus werd ook aandacht besteed aan de uitrusting van de spelers. Kledijsponsoring deed zijn intrede en zo prijkten de spelers op de eerste groepsfoto fier in trainingspakken, gesponsord door PANDA en FRISWIT, de Hoogstraatse pioniers van deze nieuwe vorm van publicitaire ondersteuning.

Sportief bestond de voorbereiding, naast de trainingsopbouw, uit vriendschappelijke wedstrijden en een laatste deelname aan de ‘Beker van Antwerpen’. In september begon het serieuze werk tegen 7 Antwerpse tegenstanders en ‘grensoverschrijdend’ tegen 2 ploegen uit Brabant, 3 uit Limburg en 3 uit Oost-Vlaanderen. Meteen het begin van een lange kennismaking met teams waartegen de Rooikens nog nooit gevoetbald hadden; alleen Kalmthout, samen met H.V.V. vanuit eerste provinciale gepromoveerd, was de uitzondering.

Dat eerste seizoen stond bol van de gebeurtenissen, ziehier een kleine selectie.

De eerste wedstrijd van H.V.V. vond plaats op 6 september 1964 tegen Brasschaat, het seizoen voordien vice-kampioen in vierde en in het nieuwe seizoen door velen naar voor geschoven als dé kandidaat voor de titel. Normaal zou deze eerste wedstrijd op Brasschaat plaatsvinden, maar in onderling akkoord werd hij op de Thijsakker gespeeld. Michel Meulenaere scoorde er het eerste ‘nationale’ doelpunt voor H.V.V. De thuisclub behaalde een verdienstelijk gelijkspel en een eerste competitiepunt. Ad Haneveer liep aan tegen een rode kaart – de eerste in nationale – wegens natrappen, waardoor H.V.V. 50 minuten met z’n tienen verder moest. Adje kreeg achteraf een blaam en geen schorsing …

Eén week later, op 13 september, vierden de rooikens hun eerste thuisoverwinning, 3-0 winst tegen Witgoor Dessel en één week later, op 20 september, werden de punten meegebracht uit Leuven, waar Stade met 1-2 werd geklopt. De eerste uitoverwinning was meteen een feit. Helaas, een week later volgde de eerste nederlaag, 0-1 tegen Waaslandia.

Met 5 op 8 had H.V.V. zijn start niet gemist. De trainers van de andere ploegen uit de reeks lazen natuurlijk ook de kranten en de wedstrijdverslagen. H.V.V. werd al snel ‘een te kloppen ploeg’… maar liet punten vallen. Toch oogde het rapport bij de winterstop niet slecht: een achtste plaats met één wedstrijd minder dan de meeste reeksgenoten en dicht aanleunend bij de top. De terugronde verliep veel moeizamer. De Rooikens ondervonden dat bijna elke verdedigende fout afgestraft werd, terwijl de aanvallers te maken kregen met stevige mandekkers, waardoor scoren oh zo moeilijk werd… De resultaten bleven uit, er ontstonden spanningen en meningsverschillen in het bestuur, de supporters werden ontevreden en morden… Gelukkig kwamen de leden van de supportersclub hun belofte van ‘morele steun’ na en op 7 februari 1965 – ter gelegenheid van de wedstrijd tegen Mol Sport – maakte de jonge fanfare van Onze Rooikens zijn eerste rondgang bij een thuiswedstrijd op de Thijsakker.

Een muzikale verademing die ook de spelers niet onberoerd liet en een thuisoverwinning opleverde. Tijdens diezelfde wedstrijd maakten de supporters ook kennis met een debuterende, piepjonge Leo Laurijssen, amper 16 jaar!!  Op speeldag 29 – op het veld van Alken – behaalde H.V.V. het broodnodige punt voor het behoud… de vreugde was enorm en de redding voelde aan als een derde titel op rij.

1964-1965 was om meer dan één reden een goede leerschool. H.V.V. stond voor een dubbele uitdaging: groeien als ploeg én groeien als club. Het bestuur pakte de uitdaging aan en ging – zonder roekeloze risico’s te nemen – op zoek naar versterking voor de eerste ploeg. Tegelijk zorgde de goede samenwerking/wisselwerking met het bestuur en de leden van de supportersclub ook voor een ‘ploeg naast het veld’ …

Tijdens de ‘stille’ maanden staken vele leden van H.V.V. en van Onze Rooikens de handen uit de mouwen om het terrein en de sportaccommodaties tiptop in orde te maken voor de tweede jaargang van ‘hun ploeg’ in vierde nationale …

*****

H.V.V.: VAN GESLAAGDE DEBUTANT TOT …

*****

Wat we mogen onthouden van ’65-’66, het jaar van de bevestiging? De kennismaking met de Beker van België was na één wedstrijd al voorbij – uitgeschakeld door eerste-provincialer Looi Sport – maar in de competitie schoten de Rooikens verrassend sterk uit de startblokken. September was goed voor 7 op 8 en H.V.V. nestelde zich netjes in de kop van de rangschikking. Dé match van het seizoen – voor de kassier – was de regionale derby tegen nieuwkomer Lentezon Beerse. De uitschieter van het seizoen was de 8-1-zege tegen Ninove. Het gebeurt niet vaak dat een ploeg die 5 doelpunten scoort, toch verliest. Het overkwam de Hoogstraatse elf op het veld van Puurs, waar afgefloten werd met een 9-5-eindstand…De derde plaats na 30 speeldagen was de beloning van een mooi seizoen en vele voetballiefhebbers hadden de weg naar de Thijsakker gevonden.

Seizoen ’66-’67 stuurde H.V.V. liefst zevenmaal naar Limburg, maar zorgde ook voor spannende derby’s tegen Lentezon Beerse, Verbroedering Geel en Witgoor Dessel. In het tussenseizoen hadden enkele bestuursleden hard gewerkt aan het eerste clubblad en bij de eerste thuiswedstrijd – tegen Patria Tongeren – volgde de presentatie van “Rood Wit “.

Het clubblad stond vol voetbalverslagen en –weetjes, afgewisseld met advertenties van de lokale middenstanders, die daarmee H.V.V. financieel steunden. Op 11 september kregen de aanwezigen het clubblad voor het eerst aangeboden. In de voorbereiding hadden de Rooikens hun eerste overwinning in de Beker van België behaald: een veel goeds voorspellende 3-7-overwinning bij het Limburgse Hechtel. Een week later volgde echter de onverwachte uitschakeling tegen Tubantia. H.V.V. had veruit de productiefste voorlinie van de reeks en startte in de competitie nog beter – 8 op 8 in september – dan in het seizoen voordien!! De aanvallende slagkracht vertaalde zich in een reeks mooie thuisoverwinningen: 6-2 tegen Halen, 5-1 tegen Daring Leuven, 7-0 tegen Helzold en – wat ongetwijfeld het meest deugd zal hebben gedaan – 4-0 tegen streekgenoot Lentezon Beerse. Hoogstraten had z’n plaats in vierde verworven en eindigde opnieuw in de top-5.

Een goeie competitiestart missen kruipt in de kleren; H.V.V. mocht het ondervinden tijdens het seizoen ’67-’68. Voor de beker werd de ploeg, na eerdere winst tegen Haacht, uitgeschakeld door Helzold. Een magere 2 op 8 in de eerste competitiemaand betekende een lange achtervolging en een 8^ste plaats bij de winterstop. Na Nieuwjaar sputterde de motor een beetje, maar de Rooikens behielden hun plaats in de middenmoot. Een alweer vlot scorende voorlijn zorgde voor enkele topscores: 1-7 op Waaslandia en 0-6 op Hoboken, maar een collectieve offday op Tienen eindigde op 7-1… H.V.V. was vaak een garantie op (veel) doelpunten. De derbyzege op Lentezon werd met de nodige pinten gevierd, maar na de thuisnederlaag tegen de mannen uit Beerse lachte alleen de Hoogstraatse kassier…

Seizoen ’68-’69 kondigde zich veelbelovend aan. De Hoogstraatse schatbewaarder wreef zich in de handen want de voetbalkalender voorspelde mooie affiches tegen ploegen als Westerlo, Lommel, Dessel Sport, Verbroedering Geel, Lentezon Beerse … maar in de bestuurskamer hing een sfeer van ontevredenheid die tot ernstige spanningen leidde. De ploeg op het terrein had een geweldig parcours afgelegd; de ploeg naast het veld – het sportief comité - kon de sportieve groei nauwelijks volgen. Toen sommige bestuursleden de oprichting van een beheerraad niet zagen zitten, namen ze in oktober gelijktijdig ontslag.

Een nieuw sportief comité werd samengesteld en de beheerraad werd opgericht. De eerste voorzitters - Alfons Jansen (Sportief Comité) en Jos Van Aperen (Beheerraad) – namen het voortouw in de verdere uitbouw van de club. Op het speelveld waren er gelukkig minder problemen voor trainer Leunen: een mooie bekercampagne, waarbij o.a. Westerlo uitgeschakeld werd, maar waarin H.V.V. verloor van “klein Anderlecht”, lees Zottegem. De Rooikens zorgden voor een puik competitiebegin: ze sloten september af met een 7 op 8 én een derbyzege tegen Lentezon. De gereputeerde aanval van H.V.V. liep zich vaak te pletter op versterkte verdedigingen en efficiënte counters van de tegenstanders zorgden voor Hoogstraats puntenverlies. Toch hielden de Rooikens meer dan stand, ze eindigden alweer op een prachtige vierde plaats, maar zagen wel burenclub Lentezon Beerse op een degradatieplaats eindigen. Leuk weetje: op zondag 21 oktober scoorde Robert De Backer – op strafschop – het 250^ste doelpunt voor H.V.V. in nationale en dit tijdens de met 1-2 gewonnen wedstrijd Houthalen-H.V.V.

Het seizoen ’69-’70 was er één zoals alle ploegen die wel eens meemaken. Een korte bekercampagne, een bevredigende start van de competitie, maar een bizarre situatie met de winterstop in december: Duffel – op plaats 4 – had 16 punten, terwijl Scup Jette – op plaats 13 – 13 punten had… 10 ploegen, waaronder H.V.V., stonden op een zakdoek. Kwam daarbij dat de Hoogstraatse ploeg geteisterd werd door een golf aan blessures… Chapeau voor de jonkies die voldoende punten pakten om het behoud te kunnen vieren op de voorlaatste speeldag, na een 3-0-zege tegen Itegem.

Tijdens de voorgaande seizoenen was de onbegrensde samenwerking tussen voetbalclub H.V.V. en supportersclub Onze Rooikens het fundament geworden van dé toonaangevende voetbalvereniging uit de Noorderkempen. Karl Lanslots zetelde in het bestuur van de supportersclub en zag enorm veel mogelijkheden voor H.V.V. Niemand zal ontkennen dat hij – samen met een schare trouwe medewerkers met een rood-wit voetbalhart – de architect van de groei van de club werd, een ambitieuze groei met zo weinig mogelijk risico’s. Ideeën werden gretig op de vergadertafel gebracht, besproken en goedgekeurd…, maar wie zou dat allemaal gaan betalen? Karl Lanslots zorgde voor een stevig financieel plan en ging als een goede huisvader met de centen om…

Heel het competitievoetbal in de Kempen was in die jaren een zondagmiddaggebeuren. Nieuwe supporters aantrekken was niet makkelijk als club in een grensgemeente, waar nog vier voetbalclubs op provinciaal niveau actief waren. Het idee van zaterdagavondvoetbal ontstond en werd ook gerealiseerd: er kwam kunstverlichting rond het H.V.V.-terrein. Op 27 oktober 1970 werd de lichtinstallatie officieel ingehuldigd met een wedstrijd tegen het nationaal elftal van Congo, bijgestaan door gelegenheidscoach Raymond Goethals. De wedstrijd werd geleid door de Belgische topscheidsrechter Robert Schaut.

De Beker van België en Hoogstraten V.V., dat was meestal geen geslaagd huwelijk. Ook nu werden de Rooikens alweer in een vroeg stadium uitgeschakeld. Alle aandacht ging dan maar naar de naderende competitie ’70-’71. Iedereen in Hoogstraten was blij met de aanwezigheid van Sint-Jozef Rijkevorsel, goed voor een mooie streekderby. H.V.V. was voldoende gewapend en trainer Leunen begon met ambitie aan z’n 10^de seizoen bij de rood-witten. Secretaris John Jespers had bijna alle ploegen van de reeks uitgenodigd om op zaterdag te komen voetballen. De primeur was op 7 november voor Looi Sport, dat met 2-0 verloor. Anders dan voorheen pakte H.V.V. uit met een meer dan degelijke verdediging – 13 X werd de nul gehouden, slechts 2 ploegen deden beter. Ook aanvallend hoorden de Rooikens – ondanks het lage aantal gescoorde doelpunten – bij de beteren van de reeks. Helzold, op weg naar titel, werd in april nog zwaar belaagd door H.V.V. dat uiteindelijk op de 2^de plaats strandde, op één schamel puntje van de kampioen. De eindronde voor – eventuele – promotie zorgde enkel voor extra wedstrijden zonder gevolg.

Van het seizoen ’71-’72 onthouden we vooral: H.V.V. stootte voor de Beker van België door tot de 4^de ronde, waarin het team werd uitgeschakeld door derdeklasser Aalst. In de competitie werd een goede openingsmaand overschaduwd door een 0 op 10 in oktober. H.V.V. herpakte zich echter en speelde zich in de terugronde weerom in de linker kolom. De ploeg sloot de competitie af – na 9 wedstrijden op rij zonder nederlaag – op een geruststellende 7^de plaats. In de marge: op 12 september behaalde H.V.V. zijn 100^ste overwinning in een officiële wedstrijd sinds zijn debuut in 1964. Slachtoffer van dienst was Looi Sport dat met 2-1 verloor.

Nu shirtreclame vanaf het seizoen ’72-’73 eindelijk toegelaten was, debuteerde de Hoogstraatse ploeg in een nieuwe voetbaltenue met FRISWIT in grote letters op de borst;

de plaatselijke wasserij zou vele jaren zichtbaar aanwezig blijven. H.V.V. speelde een vooraanstaande rol in de competitie en werd vice-kampioen dankzij een goede aanvalslinie en de beste verdediging van de reeks. Op de Thijsakker winnen was nochtans niet gemakkelijk voor de Rooikens, want de meeste ploegen stelden zich zeer verdedigend op. Op verplaatsing kregen de Hoogstraatse spitsen meer vrijheid en dat leverde meermaals ruime overwinningen op. De Limburgse ploegen waren een gesel voor H.V.V.: Mechelen a/d Maas wipte de Rooikens uit de beker; degradant Houthalen pakte 3 (!) punten af van de rood-witten en Hoeselt ging met de titel lopen… Streekgenoten Sint-Jozef Rijkevorsel en Retie zagen hun nationaal verblijf beëindigd. In de eindronde verloren de Rooikens van Dinant en Merchtem, maar ze wonnen wel van Zwevegem. En dus kon de vakantie beginnen…

Het seizoen ’73-’74 was het 10^de seizoen op rij van H.V.V. in vierde nationale. Wie dat 10 jaar voordien verkondigd zou hebben, hadden ze … verklaard. De ploeg was ondertussen wel fel veranderd en de jonkies van in het begin – Neel Wils, Wim Bruyndonckx en Leo Laurijssen – waren nu ‘de anciens’ van de ploeg.

De 5-2-zege tegen Bilzen en het 2-0-verlies op Hoeselt volstonden voor H.V.V. niet om de Beker van België in de trofeeënkast te zetten. Dus gingen ze weer volop voor de nieuwe competitie. Door het verstoorde competitieverloop was er geen winterstop, maar halfweg stonden de Rooikens in het midden van de rangschikking. Ze speelden een onopvallend seizoen, maar waren net niet goed genoeg voor de prijzen. Een 7^de plaats was best verdienstelijk. Nog dit. Op 10 februari 1974 scoorde Louis De Roover in de thuiswedstrijd tegen ’s Gravenwezel het 500^ste doelpunt in een officiële competitie- en/of bekerwedstrijd voor H.V.V. De Roodjes wonnen die match met 3-1…